نوشته های نوشته نشده

الهم عجل لولیک الفرج

قبل ترها تعریف ساده و روانی برای صله ی  رحم وجود داشت و شاید تنها تعریف و درست ترین تعریفش باز دید حضوری از فرد عزیز یا شخص مورد نظر بود. ولی امروزه انگار یه جورایی سبک و تعریفش عوض شده.

از نسل اول صله رحم می شه از تلفن یاد کرد که به نوعی برای افرادی که در شهرستان هستن بسیار کارایی داره و البته برای مواقع گرفتاری هم مناسبه.

نسل بعدی رو می شه از موبایل و اس ام اس یاد کرد که البته این روزا اس ام اس داره از موبایل هم جلو می زنه گرچه خیلی ها هم این رو هم برای کسی نمی فرستن . البته با سرویس ویدئو کال اپراتور سیستم جدید تلفن همراه شاید بشه این رو هم یه نسل در نظر گرفت.

نسل چهارم که به عنوان تتغاری حساب می شه اینترنت و مسنجر و چت و فیس بوکه که الان پسرعموی من در یه شهرستان دیگه از طریق ویدئو با پدرم احوال پرسی می کند و می شه حتی فیس بوک رو هم به طور تنها برای خودش یه نسل در نظر گرفت ولی هرچی نباشه تمام وجودش مدیون اینترنته پس زیر مجموعه ی اینترنت در نظر می گیرمش تا اصالت رو فراموش نکنه.

خب حرف اصلی من در مورد نسل های صله رحم نیست حرف اصلی من بر می گیرده به تعریف و تفکر شخصی خودم از صله رحم.

من همیشه فکر می کردم وقتی رفتم خونه ی خودم حتما هفته ای چند روز میام دیدن پدر و مادرم و صله ی رحم می کنم ولی امروز عصر اتفاقی افتاد که کاملا من رو متوجه کرد و فهمیدم از الان دارم اشتباه می کنم.

امروز عصر مامان از من خواستن که زودتر برم خونه برای امشب چون چند شب به دلیل درست همدیگه رو ندیدیم. اما خب من بدون توجه خواسته ی پدر و مادرم به کار و تفریح خودم رسیدم.

اینگه وقتی چند روز به علت مشغله نمی رسی پدر و مادرت رو ببینی نشون می ده وقتی از الان نمی تونم صله رحم داشته باشم وقتی از الان برای دیدن پدر و مادر وقت نمی زارم یعنی اینکه فردا دیگه به هیچ عنوان وقت نخواهم گذاشت. وقتی می فهمم که کل دیدن و زیارت کردن روی پدر و مادر در همه جا و همه زمان برام زیاد اهمیت ندارم یعنی اصلا صله رحم رو انجام نمی دم. و تمام دلیلا و حرفا بهانه است یا توجیح.