سرباز
الهم عجل لولیک الفرج
این یادداشت رو صرفا به عنوان یه شهروند ایرانی می نویسم. اینبار این یادداشت نظر شخصی نیست. اینبار مهم نیست که من کارشناس باشم یا نه.... این یاد داشت صرفا یه کار کوچیکه...
---------------------------------------------------------------------------
سرباز همیشه سربازه، درسته سربازی که لب مرز نگهبانی می ده اصلا برای همچین موقعیت های خطرناکی هست. درسته که سرباز اولین قربانی تمامی داستان هاست ولی همیشه این نکته هست که اگر به جان همون سرباز اهمیت ندیم نه تنها به جان خودمون و بلکه به میهنمون هم اهمیت نمی دیم.
درسته که با گروگان گرفتن سرباز ها امتیاز مهمی از کشور نمی تونن بگیرن. ولی اینجا حتی اگر از سرباز ها هم توجه نکنیم، مقام اون مادر اونقدر ارزشمند است که برای شادی و اسایش و ارامش اون مادر تلاش کنیم.
در تمامی فیلم های هالیوودی وقتی بحث قهرمان پروری می شه همیشه یک نکته ای رو توش به پررنگی نشون می دن. و اون نکته اینه شخصیتی که براشون قهرمان می شه عکسش و یا نمادش رو به در و دیوار محل کار می زنن اونایی که می تونن تیشرت درست می کنن و اون رو می پوشن تا اینطوری بدون درست کردن حاشیه ای و در عین حال اعمال فشار و همینطور درگیر کردن اذهان عمومی هم قهرمانش رو حمایت می کنن و هم برای اون هدفشون تلاش می کنن.
خب حالا ما چرا اینکار رو نکنیم. خیلی برای ما سخته که از تصاویر این سربازا تیشرت درست کنیم. خیلی سخته که بخوای حرکتی خارج از این دنیای مجازی بکنیم. خیلی سخته خیلی کارای دیگه بکنیم چون به راحتی نشون دادیم که اهل شعاریم نه عمل.
وقتی زمانی برای یه شخصیت کشوری که خودش هم زیاد اهل مبارزه نبود تیشرت های نمادش رو پوشیدن حالا چرا فراموش کردن این حرکت رو انجام دادن. خیلی سخته برای ما الان که این تصاویر سربازار رو پشت شیشه ی مغازه هامون به چسبونیم!
من الان امکان تهیه همچین تیشرتی رو ندارم ولی اگه خدا بخواد در هفته ی اول بعد از تعطیلات همچین چیزی رو برای خودم تهیه می کنم و حداقل خودم تنها ازش استفاده میکنم.
* متنم شاید خیلی ایراد داشته باشه ولی اصل حرفم حداقل می دونم که زدم. از شما خواننده ی که حالا به هر دلیل این نوشته رو مطالعه کردید خواهشمندم به نحوی این نظر رو گسترش بدید تا به امید خدا این تیشرت ها رو خیلی هامون بپوشیم تا هر روز به نحوی در دید اون مسئولی باشیم که الان یادش رفته. یا حداقل عکس اون ها رو در محل کارمون بزاریم تا باز هم این به نوعی یاداوری بشه. شاید کمترین کارش این بشه که همه دستجمعی برای ازادیشون دعا کنیم که حداقل خدا کاری کنه. حالا که نمی تونیم همه ی ما کار مستقیمی برای ازادی اون سربازها انجام بدیم.
** این مطلب رو شاید اگر در فیس بوک می نوشتم خیلی سریعتر خونده می شد و خیلی سریعتر بازنشر بشه اما خب اعتقاد من به این سیستمه نه ابزار اسرائیل.